Bizler bugün yeterince kıymet bilebiliyor muyuz? Elimizi tutan insanların da, bir kalbi olduğunu, incinebileceğini, hayata dair hayallerini, kısacası o kişiyi yeterince değerli görebiliyor muyuz? O kişiye gerçekten “görmek” üzere bakmayı biliyor muyuz? Yani kıymetini gerçekten bilebiliyor muyuz?
“O kişi hayatımızda olduğu için, elimizi tuttuğu için kendimizi dünyanın en şanslı adamı veya kadını olarak hissediyor muyuz? Bu hayatımızda başımıza gelen en güzel şey mi? Ya da bu cümleleri tam tersine çevirelim; nasıl olsa benimle birlikte diye düşünerek üçüncü yılımızı tamamladığımız bugünlerde artık “aynı” yüze bakmak, aynı gözlerin içine bakarak konuşmak bizi eskisi kadar heyecanlandırmıyor mu? Hayatınızdaki o erkek/kadın “hep bildiğimiz” kadın/erkek olarak mı geliyor aklımıza? Nasıl değiştiğine nasıl güzelleştiğine nasıl olgunlaştığına tanık olduğumuz için kendimizi artık o ilk günlerde olduğu kadar şanslı hissedemiyor muyuz? Nasıl olsa diye başlayan cümleler artık aklımıza daha sık mı geliyor?”
.............
Değer bilmek aslında herkese göre “göreceli” bir kavram olabilir… Ben bunun “kendimize” verdiğimiz değerden kaynaklandığını düşünüyorum. Öncelikle kendimize bu şekilde değer vermiyorsak başka birine verebilmemiz de mümkün olmuyor. Kendimize sonsuz bir saygı duymuyorsak başkasına da duyamayız.
Şu an bu yazıyı okuyorsanız o yanınızdaki insanların elini sıkı sıkı tutmanızı öneririm... Her ne olursa olsun, her nasıl ve nerede olursanız olun, o kişinin, kişilerin hayatınızdaki kıymetini ve varlığının güzelliğini sonuna kadar hissedebilmenizi dilerim… Çok geç olmadan, kaybetmeden, yitirmeden kırıp dökmeden, yıpratmadan çok daha önce bunu “tüm kalbinizde” hissedebilmenizi dilerim… Geç olmadan kıymet bilmek mümkün…
....Toprak bir gün yağmurun kıymetini anlayacak; fakat o gün yağmur yağmayacak. - Nicanor Parra....
....Toprak bir gün yağmurun kıymetini anlayacak; fakat o gün yağmur yağmayacak. - Nicanor Parra....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yazın... :)