Bazen bir kayboluş yaratır insanda önceleri. İnsanlara derinlik dediğimizde de önce siyah gelir akıllarına. Kayboluşun, dipsiz bir çukurun rengidir. Karanlıktır siyah göremezsin sonunu.
Daha derine baktıkça için daralır. Kaybolur göz bebeklerin karanlıkta...
Ama bazı derinlikler vardır. Mavidir rengi. Deniz gibi, ufuk gibi, buz gibi.
Önce soğuk gelir sana buz mavisi. Üşürsün.
Sonra daha derine baktıkça görebilmek için. Fark edersin ki için ısınır. Buzlar erir ve yaz gelir. Baharın rengi olur mavi.
Bakmaya devam ettikçe o maviye kaybolursun içinde bir deniz gibi. Ayakların yere bassın diye dualar edersin boğuluyorum zannedersin. Ama içinde kaldıkça o seni kaldırır. Nefes alırsın. Rahatlarsın… Artık aşağıya değil ileriye bakmaya başlarsın.
İşte o an.
İşte o an.
Ufku görürsün karşıda. Deniz uçsuz bucaksız mavisi sonsuzlukla buluşur. Ne kadar yüzersen yüz hep ufkun açıktır. Açık bir mavi.
Gittikçe gitmek istersin. Huzur verir.
Derken,
Tüm maviliklerin arasında siyah bir nokta görürsün. Gözlerini kısar ve daha ileri bakmaya çalışırsın. Yaklaştıkça anlarsın ki el değmemiş bir ada. Gelip geçen tüm denizcilerden kendini saklamış.
Kulaçların hızlanır ve yaklaşırsın. O sarı kumda yansıyan güneş gözünü alır. O sınırsız mavinin arasında rüzgarın dövdüğü yeşilin her tonu ağaçları görürsün.
En derin nokta senin evin olur.
Anlarsın ki derinlik her renk olabilir. Önemli olan senin derinlerde ne aradığındır. Gözünü ne kadar açarsan o kadar renk görürsün o siyahın içinde. Hepsine bakarken bir tanesi vardır ki tutar seni kendinde…
-ED
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yazın... :)